ලම්බෝර්ජිනී සහ රේල්ලුව

පුතණ්ඩියගෙ හිතේනම් රට යන්න කිසි කැමැත්තක් තිබුණේ නෑ. ඒත් මේ යන විදියටත් මුගේ දාංගලේ හැටියටත් කොහෙන් ගිහිං කොහේ නතර වෙයිද කියන්න බැරි නිසා අපුච්චා පුතණ්ඩියව රට පැටෙව්වේ වැඩිදුර ඉගෙන ගන්න යන බවට රට්ටුන්ට බොරු කියලා.

සතියකින් මෙන්න එනවා රට ලියුමක්. ලියුමක් කිව්වට email එකක්. අපුච්චා ඕව කියවන්න දන්න එකක්යැ. ඒවාට තමා ලේකම්ලා ඉන්නේ.

ආදර පියේ,
ලන්ඩන් නම් පට්ට ආතල්, ලංකාව වගේ පීචං නෑ, සිරා බඩු. දවසක් දෙකක් ගියා මට වැඩ ටික අල්ලා ගන්න, දැන්නම් ඔක්කොම හොයා ගත්තා. මම මෙහෙට කැමතියි, මං ගැන බය වෙන්න එපා.
පූංචි අවුලකට තියෙන්නේ මම විතරක් ලම්බෝර්ජිනි එකේ එනනකොට, අනිත් උන් ඔක්කොම එන්නේ රේල්ලුවේ. මට නිකං අවුල් වගේ. වෙනනම් කිසි ප්‍රශ්නයක් නෑ.

මීට,
සුදු පුතා.

අපුච්චා පොළොවේ අඩි හැප්පුවා... එහෙම ලජ්ජා වෙන්න දෙන්න පුළුවන්ද මගේ කොල්ලට, එයා තමන්ටම මුණු මුණු ගා ගත්තා.

"ලියපන් මෙහෙම!"

ගෝරනාඩුව අහපු ලේකමා ගැහි ගැහි ලියන්න ගත්තා.

ආදර සුදු පුතා වෙත ලියා දන්වන වගනම්,

උඹේ ලියමන අම්මයි මායි කියවා බොහෝ දුක් උනෙමු. අපේ පරම්පරාවේ එකෙක්වත් කිසි දේකට ඔහොම ලැජ්ජා වී නැත.
මම උඹේ නමට ලස්ස දෙසීයක් ඩොලර් වලින් දාන්නම් හෙටම, මොකෝ අපේ සල්ලියැ. උඹ වහාම ගිහිං ගනං වැඩිම තැනින් ගනිං රේල්ලුවක්, උඹේ නමටම, අපේ මූනේ දැලි නොගා.

උඹට රත්නත්තරේ සරණයි, කාලි දේව මෑණියන්නේම පිහිටයි.

මේ වගත් එසේම,
උඹේ ඩැඩී - හැඩි දැඩී

එහෙම ලියපු ලේකමා ඒ ලියමන තැපැල් කළා, ඒ කියන්නේ email එක send කළා.