මාරාවේසෙන් වගේ එන වාහනේ දැක්ක රාළහාමිට පුදුම සන්තෝෂයක් දැනුනා. ඉක්මනට පාරට පැනල වාහනේ නවත්තා ගත්තේ හරිම අමාරුවෙන්. අළුත්ම අළුත් කාරෙකෙන් බොහොම හදිස්සියෙන් බැස්සේ ජැන්ඩියට ඇඳ පැළඳ ගත් තරුණයෙක්. මිනිහා හරි කලබලයක් පෙන්නුවත් අපේ රාළහාමි නෙමේ බුරුලක් පෙන්නුවේ.
"මොකද හදිස්සිය, අවසන් ගමනද යන්නේ, ඒවා හරි යන්නේ නෑ මේ ටවුමේ." රාළහාමි සැර උනා. "කෝ ලයිසන්?"
"රාළහාමි පොඩ්ඩක් ඉන්නකෝ, මම කියන දේ අහන්නකෝ." තරුණයා රියැදුරු බලපත දෙන පාටක් නෑ.
"නෑ නෑ නෑ, වැඩි කතා ඕනන්නෑ, කෝ ගන්න ආදායම් බලපත්‍රය" රාළහාමි තව ටිකක් තදින් කිව්වා. බලෙන්ම තරුණයාගෙන් ආදායම් බලපත්‍රය ගත් රාළහාමි රියැදුරු බලපත්‍රයත් ඉල්ලන් දඩ කොලේ ලියන්න ගත්තා. නොඉවසිල්ලෙන් සිටි තරුණයා "රාළහාමි, මේ ... මම කියන දේ පොඩ්ඩක් අහන්නකෝ ..." කියලා යමක් කියන්න හැදුවත් රාළහාමිගෙන් බුරුලක් නෑ. "පොඩ්ඩක් ඉන්නවා මේක ලියනකම්" රාළහාමි සැර උනා. "වැඩි කතා වලට ආවොත් කෙලින්ම කූඩුවේ".
"නෑ නෑ රාළාමි... OIC මහත්තයා..." තරුණයා ට කතාව ඉවර කරන්න ලැබුනේ නෑ. "හා තමුසේ ලොකු අත්තක්ද, හරි එහෙනං ඒ මහත්තයත් එක්ක බේරා ගන්නවා, යමු පොලිසියට" කියලා අර තරුණයාව ජීප් එකේ දා ගත්තා.
දැන් තරුණයා කූඩුවේ. රාළහාමි එළියේ. දෙන්නට දෙන්නා කතා නැතුව ඔහොම පැයක් විතර හිටියා. දැන් නම් රාළහාමිගේ තරහව නිවිලා වගේ. එයා කියනවා "තමුසෙට බේරුමක් තියෙනවා... සමහර විට OIC මහත්තයා ආවාම තමුසෙව අවවාද කරලා විතරක් එළියට දායි. අද එයාගේ එකම දුවගේ මගුල් ගේ, ඒකයි තාම නැත්තේ"
"ම්හු ! ඒක කෙරෙන්නෑ" තරුණයා නොමනාපෙන් ඔලුව වැනුවා.
"මමයි මනමාලයා !!!"
No comments:
New comments are not allowed.