වත්ත බද්දට දී ඇස්සට දත නියවීම

නේරුලා විසින් නූතන ඉන්දියාව සාදා ගැනීම පිණිස කෙවට්ඨ උපක්‍රමය භාවිතා කළ අයුරු අප පෙර ලිපියෙන් සංවාදයට ගතිමු. එහි ලා අවාසිදායක ගිවිසුම් වලට එළැඹීමට ස්වකිය අසල්වාසීන් පෙළඹවීම පිණිස මිලිටරි බලහත්කාරය යොදා ගත් අයුරු උදාහරණ සහිතව හැදෑරුවෙමු. තත් කාරණයේදී ඉන්දියාව විසින් උපකරණ කර ගත් ගිවිසුම් පිළිබඳව අද විමසා බලමු.

• Standstill Agreement
• Instrument of Accession

මින් පළමුවැන්නෙන් අදහස් කරන ලද්දේ බ්‍රිතාන්‍ය ඉන්දියාව හා සමග වූ ගිවිසුම්ගත බැඳීම් එළෙසම අභිනව `නිදහස්` ඉන්දියාව සමගද වලංගු බවයි. සැකෙවින් කියතොත් වාංශික රාජ්‍ය වලට ස්වෛරීභාවය වෙනුවට ඉන්දියාවේ අභිමතය පරිදි පමණක් විදේශ සම්බන්ධතා හා ආරක්‍ෂක කටයුතු පවත්වාගෙන යාමට මින් බල කෙරිණි.

ඉන්දීය මහකොමසාරිස් යටතේ ක්‍රියාත්මක වන බවට බැලූ බැල්මට පෙනෙන වර්තමාන ශ්‍රී ලංකා විදේශ අමාත්‍යංශයේ අමාත්‍යතුමා ඇමරිකා එක්සත් ජනපද රාජ්‍යවල දී කිසියම් පිරිසක් අමතමින් ශ්‍රී ලංකා හමුදා බලය 1/3 කින් අඩු කරන බව ප්‍රකාශ කිරීමත්, බ්‍රිතාන්‍ය අගමැති විසින් රුපියල් බිලියන ගණනක් ශ්‍රී ලංකා ආරක්‍ෂක හමුදා `ප්‍රතිසංවිධානය` උදෙසා `දන් දීමට` ප්‍රතිඥා දීමත් මේ සන්ධර්භය යටතේ විග්‍රහ කළ යුතු කරුණු වේ.

ශ්‍රී බුද්ධ වර්ෂ 2559 ක් වූ නවම් අව තෙළෙස්වක නම් තිථිය ලත් සඳු දින ෴

පෙර කී වංශික රාජ්‍ය පසුව යටත් කර ගන්නා තෙක් (ඒ අවස්ථාවේ ඉන්දීය හමුදා බලය සීමිත නිසා) වෙනත් රාජ්‍යයන් සමග සම්බන්ධ වී රාජ්‍යතාන්ත්‍රික වශයෙනුත් හමුදාමය වශයෙනුත් ශක්තිමත් නොවන බවට Standstill Agreement ගිවිසුම් මගින් වගබලා ගන්නා ලදී.

දෙවන වර්ගයේ ගිවිසුම මගින් ඉටු කරන ලද්දේ අදාළ රාජ්‍යයේ එවකට සිටි පාලකයාට නාම මාත්‍රිකව ගෞරවාන්විත සමුගැනීමක් ලබා දීමයි. එහිදී රාජ්‍යයේ සහ ජනතාවගේ අභිලාෂයන් පිළිබඳව කිසිවක් සළකා නොබැලිනි. යට දැක්වෙනුයේ අප පෙර ලිපියේ සඳහන් කළ ත්‍රීපුරය අමුණා ගැනීමේ කටයුත්තේදී අත්සන් කිරීමට බල කෙරුණු ගිවිසුමයි.

AGREEMENT made this ninth day of September 1949, between the Government-General of India and His Highness the Maharaja of Tripura.

WHEREAS in the best interests of the State of Tripura as well as the Dominion of India it is desirable to provide for the administration of the said State by or under the authority of the Dominion Government:—

It is hereby agreed as follows:—

Article I

The Maharaja of Tripura cedes to the Dominion Government full and exclusive authority, jurisdiction and powers for and in relation to the governance of the State and agrees to transfer the administration of the State to the Dominion Government on the fifteenth day of October 1949 (herineafter referred to as the said day).

Article II

The Maharaja shall with effect from the said day be entitled to receive from revenues of the State annually for his privy purse the sum of Rupees Three lakhs and thirty thousand only [R330,000] free of taxes. This amount is intended to cover all the expenses of the Ruler and his family, including expenses on account of his personal staff, maintenance of his residences, marriages and other ceremonies etc. and will neither be increased nor reduced for any reason whatsoever.[1] The said sum may be drawn by the Maharaja in four equal installments in advance at the beginning of each quarter from the State Treasury or at such other treasury as may be specified by the Government of India.

Article III

The Maharaja shall be entitled to the full ownership, use and enjoyment of all private properties (as distinct from State properties) belonging to him on the date of this agreement.

The Maharaja will furnish to the Dominion Government, before 10 October 1949, an inventory of all the immovable property, securities and cash balances held by him as such private property.

If any dispute arises as to whether any item of property is the private property of the Maharaja or State property, it shall be referred to a judicial officer qualified to be appointed a High Court judge and the decision of that officer shall be final and binding on both parties.

Article IV

The Maharaja shall be entitled to all the personal rights, privileges, immunities and dignities enjoyed by him as the Ruler of Tripura, whether within or without the State, immediately before 15 August 1947.

Article V

All the members of the Maharaja's family including Her Highness the Rajmata shall be entitled to all the personal privileges and titles enjoyed by them, whether within or without the territories of the State, immediately before the 15th day of August, 1947.

Article VI

The Dominion Government guarantees the succession, according to law and custom, to the Gaddi of the State and to the Maharaja's personal rights, privileges, dignities and titles.

Article VII

No enquiry shall be made by or under the authority of the Government of India and no proceedings shall lie in any Court of Tripura against His Highness the Maharaja or Her Highness the Mararani Regent whether in a personal capacity or otherwise in respect of anything done or omitted to be done by them under their authority during the period of Regency administration of the State.

Article VIII

The Government of India hereby guarantees either the continuance in service of the permanent members of the public services of Tripura on conditions which will be no less advantageous than those on which they were serving before the date on which the administration of Tripura is made over to the Government of India or the payment of reasonable compensation.

The Government of India further guarantees the continuance of pensions and leaves salaries sanctioned by the Government of His Highness the Maharaja to members of the public services of the State who have retired or proceeded on leave preparatory to retirement before the date on which the Administration of Tripura is made over to the Government of India.

Article IX

Except with the previous sanction of the Government of India no proceedings civil or criminal shall be instituted against any person in respect of any act done or purporting to be done in the execution of his duties as a servant of the State before the day on which the administration is made over to the Government of India.

In confirmation whereof Mr. Vapal Pangunni Menon, adviser to the Government of India in the Ministry of States has appended his signature on behalf and with the authority of the Governor-General of India and Her Highness Queen Kanchanprava Devi, Maharani Regent of Tripura, has appended her signature on behalf of His Highness Maharaja Bir Bikram Kishore Manikya Bahadur Debbarma, the minor Ruler of Tripura, his heirs and successors.

Dated New Delhi, The 9 September 1949. ෴

බොහෝ කුඩා රාජ්‍ය ඉන්දියාව හා එක් වීමට තෝරා ගත්තේ තමාට ස්වාධීන පැවැත්මක් ඇත්තේය යන්න යථාර්තය නොවන බව වැටහුණ බැවින් වුවත් ප්‍රමාණයෙන් විශාල හා ධනවත් රාජ්‍ය ඊට එකඟ නොවීමට තමාගේම හේතු තිබිණි.

එහෙත් වඩා සටකපට වූ ඉන්දියාව වඩා ඉක්මන් ද විය. මේ රාජ්‍ය ජාතික රාජ්‍ය නොවීය - එනම් රාජ්‍යය හා ජාතිය එකක්ම නොවීය. උදාහරණයක් ලෙස හයිදරාබාදය මුස්ලිම් රාජ්‍යයක් වුවත් බහුතරය හිංදු අදහන්නොය. එසේම හිංදු මහාරාජා කෙනෙකුගේ පාලනය යටතේ පැවති ජම්මු කාශ්මීරයේ බහුතරය මුස්ලිම් විය. මේ හේතුව නිසා ඉන්දියාවට ඒ ඒ රටවල අභ්‍යන්තර කටයුතු වලට අත පෙවීමට ඉඩ ලැබිණි. එකී රටවල් ස්වාධීන වී ජාතියක් ගොඩ නගා ගැනීමට පෙරම ඒ රටවලට කිඳා ගොස් අස්ථාවරත්වය ඇති කිරීමට සමත් වීම ඉන්දීය කෞටිල්‍යයයන්ගේ සාර්ථකත්වයයි. මෙයම සිංහල රටේ දෙමළුන් සමග අත්හදා බැලීමට ගිය නේරුගේ මුණුපුරාට දෙමළරටේදී වාෂ්ප වීමට සිදු වීම දෛවයේ සරදමකි.

පහසුවෙන් නොනැමුණ පාලකයන් මෙවැනි හානිදායක ගිවිසුම් නම්මවා ගැනීමට ඉන්දියාව යොදා ගත් පළමු ආයුධය මහජන කලකෝළාහල වේ. පාන් කෑල්ලකට මිනිසෙක් මරා දැමීමට පසුබට නොවන තුච්ඡ සහ පිළිකුල් සහගත මිනිසුන් කෝටි ගණනක `කක්කා හමුදාවක්` නේරුට සහ ගාන්ධිට මේ කාර්‍යයේදී උදව්වට සිටි අතර බ්‍රිතාන්‍යයන්ට ඉන්දියාව සාර්ථකව 'එපා' කරවන ලද්දේ අදත් මහපාරේ මළපහ කරන ඉන්දියානුවන්ගේ මෙකී පූර්වජයන් විසිනි.

නීතිය සහ සාමය රැකීමේ මුවාවෙන් ඒ රට තමන් යටතට ගැනීමට මේ ආකාරයේ සිවිල් කලකෝලාහල වලින් ඉන්දියාවට ඉඩ ලැබිණි. පාකිස්ථානය හා එක් වීමට තීරණය කළ ජනාබාද් රාජ්‍යය යටත් කර ගැනීමට ඉන්දියාව කළේ දේශසීමාව වසා දමා ජනතාව හාමතේ තැබීමයි. පසුව ඉන්දියාව තුල සිටි තම හෙංචයියන් ලවා `විකල්ප රජයක්` තනවා ඔවුන් ලවා නියම රජයට බලපෑම් කරවීමත් පසුව ජනාබාද් රාජ්‍යය නම්‍යශීලි වූ අවස්ථාවේ ප්‍රතිරෝධයකින් තොරව හමුදාව යොදවා තමාට අවශ්‍ය පරිදි ජනමත විචාරණයක් පැවැත්වීමත් කරවන ලදී. ලංකාවේ ගුවන් සීමාව ආක්‍රමණය කර දෙමළුන්ට මයිසූර් පරිප්පු දැමීමත් කොළඹ වරාය අවහිර කර ජනාධිපති ජයවර්ධන බිය කර නින්දිත ඉන්දු-ලංකා ගිවිසුමට අත්සන් ගැනීමත් මේ හා සමාන කර්තව්‍ය වේ. රාජිව් ගාන්ධිට ඒ සඳහා වන උත්තමාචාරය රයිෆල් බඳකින් පිට පුරා ලැබිණි.

මේ සියල්ල පල රහිත වූ විට නිර්ලජ්ජිත හමුදා යෙදවීම් වලටද ඉන්දියාව පසුබට නොවීය. හයිදරාබදයෙන් සහ කාශ්මීරයෙන් පෙනෙන්නේ ඒ උදාහරණයයි. මනිපූර් සහ ත්‍රීපුර රාජ්‍යයන් ඉන්දියාවට යටත් වීමට තීරණය කරන්නේ මේ නිරුවත් ආක්‍රමණයෙන් පසුය. සිකීම් රාජ්‍යයේ බල පෙරළිය ක්‍රමානුකුල සැලැස්මකට අනුව වසර ගණනක සිට කෙරුණු දේදුණු විප්ලවයකි. එහි සොභිතලා සහ සිරිසේනලා ද සිටියහ.

මේ සියල්ලෙන් අප ඉගෙන ගත යුතු පාඩම නම් ඉන්දියාව කිසිවෙකුගේ හෝ මිතුරෙක් නොවන බවයි.

ඉන්දියාවත් ඉන්දීය මහකොමසාරිස් තැනත් පමණක් නොව ඔහු වෙනුවෙන් ලංකාවේ ක්‍රියා කරන විදේශ අමාත්‍යාංශයත්, ඉන්දීය සහයෙන් පැවති ආණ්ඩුව පෙරළා දමා බලයට පත් වර්තමාන ජුන්ටාවත් ඉන්දියාව බෝධිසත්වයෙක් බව කියනු ඇත - ඉන්දියාවෙන් අපට බුදුදහම සහ තවත් බොහෝ දේ පැමිණි බව කියනු ඇත. ඉන්දියාවේ ආර්ථිකය නැංවීමේ ඇමැති (අනේවාසික !) හෙවත් රනිල් ජුන්ටාණ්ඩුවේ සංවර්ධන උපාය මාර්ග හා ජාත්‍යන්තර වෙළෙඳ කටයුතු අමාත්‍ය මලික් සමරවික්‍රමත් ඉන්දියාව හා ගසන ගිවිසුමක් මගින් ලංකාව තුලම කේතුමතී ස්වර්ග රාජ්‍යය පහළ වනු ඇති බවට දේදුණු වර්ණ කතාන්තර කියනු ඇත. එහෙත් අප මතක තබා ගත යුතු කරුණු ඇත්තේ දෙකකි.

1. ඉන්දියාව සෑදීම ඇරඹුණේ 1947 දී වන අතර එය 1970 ගණන් වල බොහෝ දුරට සම්පූර්ණ විය. 1947 වන විටත් අපි වසර 2300 පමණ බුදුදහම ඇදහූ ජාතියක් වූ අතර ඉන්දියාවෙන් අපට ලැබුණු කෙංගෙඩියක් නැත.
2. ඉන්දියාව ගිවිසුම් ගසන්නේ අප කවදා හෝ ඈඳා ගැනීම අරමුණු කොටගෙනය. ඔවුන් මීට පෙර ඈඳා ගත් රාජ්‍ය සමග ගැසූ ගිවිසුම් වලින් ජාතික ආරක්‍ෂාව, විදේශ කටයුතු හා විද්‍යුත් මාධ්‍ය පළමුව තමන් යටතට පවරා ගත් බව අපි දනිමු. අද මේ සියළු අංශ ඉන්දියාව පවරාගෙන නැද්ද ?

ඊනියා සහයෝගීතාවක නාමයෙන් අපේ ආර්ථිකය වහල්භාවයට පත් කර ගැනීම ඉන්දියාවේ මීළඟ අභිලාශය වෙයි. සාමපුරේ ගල් අඟුරු බලාගාරයක් තනන්නෙත්, ගෝකන්ණ වරාය ආශ්‍රිතව තෙල් ටැංකි අයිති කර ගන්නෙත් CEPA හෝ ETCA හෝ කවර හෝ නමකින් තවත් අප ග්‍රහණයට ගැනීමට තැත් කරන්නෙත් මේ අභිලාශය වෙනුවෙනි.

ජුන්ටාධිපති සහ ජුන්ටාණ්ඩුව පෙනී සිටින්නේ ඉන්දීය අභිලාශ වෙනුවෙනි. අප පෙනී සිටිය යුත්තේ කාගේ අභිලාශ වෙනුවෙන්ද ?
෴

පෙර ලිපි:

• කේවට්ඨ සූත්‍රය
• මිතුරෙක් නැති රටක්
• CEPA එපා නම් ETCA හොඳද ?