ඉතිහාසය අලුතින් ලිවීම

ශ්‍රී බුද්ධ වර්ෂ 2557 ක් වූ දුරුතු පුර පසළොස්වක නම් තිථිය ලත් බුධ දින.

"ලංකාවේ ඉතිහාසය අලුතින් ලියම්හ"යි අභිනවයෙන් තේරී පත් වූ උතුරු පළාතේ මහඇමතිවරයා පාරම් බා තිබේ. නව වසරේ කදිම අදහසකි. උතුරු පළාතේ ජනයා මේ වන විට කේතුමතී පුරයක සැපසේ වෙසෙන බැවින් විය යුතුයි මහජන මුදලින් වැටුප් ලබන ඒ පළාතේ මහඇමතිතුමාට මෙවැනි අදහස් පහල වන්නේ. උතුරු පළාතත් ලංකාවේ කොටසක් බැවින් ලංකාවේ පුරවැසියෙක් වශයෙන් ඉතිහාසය ලිවීමේ අදහසක් පහල වීම සාමාන්‍ය දෙයක් බවත්, ඒ අදහස පහල වූ ප්‍රථම හා එකම පුද්ගලයා තමන් නොවන බවත් එතුමා නොදන්නා බව පෙනේ. ලක්දිව වංශකතා ලියැවුණු ඉතිහාසයකි. දීපවංශය, මහාවංශය, බෝධිවංශය, දළදාවංශය, එළුඅත්තනගලුවංශය ඈ වංශකතා ලියැවුනේ මේ රන් පොළොව මතයි. ඉතිහාසය ලිවීමේ මෙකී ආසාව කොතරම් සාමාන්‍යකරණය වූ කටයුත්තක්දැයි පැහැදිළි වන්නේ මීට වසර හාරසීයකට පෙර යාපනය ආදී ලංකාවේ මුහුදුබඩ පළාත් කිහිපයක් යටත් කොටගත් ලංසින්ට පවා මේ අවශ්‍යතාවය ඇති වීමෙනි. ඉතිහාසයකැයි ඒත්තු ගැන්විය හැකි යමක් ලියා ගත නොහැකි වූ ලංසින් විසින් යාල්පාන වෛපවමාලෙයි නම් කෘතියක් එකල යාපනයේ විසූ මයිල්වාගන පුලවර් නම් තක්කඩියෙකු ලවා ලියවා ගත් බව පෙනේ. මේ පොත ලියූ පුලවරයා තක්කඩියෙක් බව ඒත්තු යන්නේ ලක්දිව ලියවුණු වෙනත් කිසිම වංශකතාවක් සමග නොගැළපෙන අත්‍යන්ත කෙබර වලින් පිරුණු විකාරයක් ඉතිහාසකැයි ඉදිරිපත් කිරීමෙනි. මේ සමහර විටක පුලවරයාගේම වැරද්දක් නොව, ඔහු විසින් ලියැවුණු ප්‍රබන්ධය සැබෑ ඉතිහාසයක් ලෙස පටලවා ගත් අපේ කාලයේ පණ්ඩිතයින්ගේ තකතීරු කමක්ද විය හැකිය.

ඉතිහාසය ග්‍රන්ථකරණය

වඳ වී ගිය ත්‍රස්තවාදී ජන කණ්ඩායමක වර්තමාන අවශේෂයන්හි නියෝජිතයා වන උතුරු පළාත් මහඇමති වරයා නොදන්නා මුත් (නොඑසේනම් නොදන්නා බව පෙන්වන මුත්) ලංකාවේ ඉතිහාසය ලිවීම නම් බෝ වන රෝගයකි. කැඩුණු කුඹ ගසක් සාදා ගැනීමට ලංකාවට ගොඩ බැස මෙහි වසර කීපයක් ගත කර ආපසු ගිය නැවක සුළු සේවකයෙක් තම ගමන් විස්තරය අළලා පොතක් ලිවීය. එහි හරි වැරදි බැලීමට ලක්දිව ගැන දන්නා උගතෙක් එංගලන්තයේ නොසිටි ඒ කාලයේ සුද්දන් විසින් ඒ පොත හරිය කියා පිළිගැනීම ගැටළුවක් නැතත් අද වෙසෙන සමහරු (මුන් සුද්දන් නම් නොවේ) ඒ පොත බයිබලය මෙන් පිළිගෙන පුරාතන සිංහලයට ගරහත්. මේනම් ඉතිහාසය පාසැල් වලින් ඉවත් කිරීමේ දෝෂය මිස වෙන කිසිත් නොවේ. රොබට් නොකොස්‌ නම් ඒ සුළු සේවකයා සිය රට ගිය පසුත් ඊට පෙරත් බොහෝ බටහිරයින් විසින් ලක්දිව විස්තර ලියා තබා තිබේ. ඒවා අදට ඉතිහාස වාර්තා ලෙස සළකුණත් ඒවා ලියැවුණු කාලයේ නම් එදිනෙදා වාර්තා, පෞද්ගලික මතවාද සහ ප්‍රබන්ධ පමණකි.

පෙරදිග දැනුම බටහිර නොයෙක් විද්‍යාවන් විසින් උකහා ගැනීමට උත්සාහ දරන කාලයේ, එනම් ක්‍රි.ව. 18 වන සහ 19 වන සියවස් වලදී ලංකාවේ ඉතිහාසය බටහිරයින්ගේ අවධානයට පාත්‍ර විය. එහි ප්‍රතිඵලයක් ලෙස ජර්මන් ජාතික විල්හෙල්ම් ගෛගරයන් විසින් මහාවංශය ඉංගිරිසියට පරිවර්තනය කරන ලදැයි කියැවේ. එතැන් පටන් බටහිර රටවල විවිධ විද්වත්හු ලක්දිව ඉතිහාසය තම තමන්ට රුචි අයුරින් නැවත නැවත ලිවීම විනෝදාංශයක් කර ගත්හ. මෙකලනම් මේ කටයුත්ත ජයටම කෙරෙන්නේ සුවිඩන නම් උතුරු කෙළවරේ ඇති රාජ්‍යයක උප්සලා නම් සරසවියක බවයි ආරංචිය. උතුරු කෙළවරේ ඇති මේ රාජ්‍යයන් අර වඳ වී ගිය ත්‍රස්තවාදී නඩයට උපකාර කළේ නිකංම විය නොහැක. එසේම උතුරු පළාතේ මහඇමති වරයා "ඉතිහාසය නැවත ලියම්හ"යි දැන් දැන් වහසි බස් දොඩන්නේ පුලවරයාට වඩා වැඩිතර තක්කඩියෙක් වන සුවිඩන විශ්වවිද්‍යාලයේ මහාචාර්ය පීටර විසින් කරගෙන යනු ලබන සිංහලයේ දෙමළ ඉතිහාසයක් නිර්මාණය කිරීමේ ව්‍යාපෘතිය අවසන් අදියරට ලං ලං වී ඇති බැවින්ද?

මේ මහාවංශය ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ පරිශිෂ්ඨයක් ලෙස ඇතුල් කිරීමට සුදුසු කාලයයි.

ප්‍රබන්ධ ඉතිහාස ගැන කතා පසෙක තබා අපේ සැබෑ ඉතිහාසය වෙත නැවත එමු.

---

ලංකාවේ ඉතිහාසය

ලේඛනගත ඉතිහාසයට අනුව මේ කල්පයේ පහල වූ පූර්ව බුදුවරයන් වහන්සේලාගේ කාල වල ඔජදීප, වරදීප සහ මන්ඩදීප යන නම් වලින් හැඳින්වුණු අපේ මේ දිවයින ගෞතම බුදුරජාණන් වහන්සේගේ කාලයේදී ලංකාදීප නම් වූ බව අපේ වංශකතා අපට කියයි. වංශකතා වලට අනුව වර්තමාන සිංහලයේ ඉතිහාස කතාව ඇරඹෙන්නේ ගෞතම බුදුරජාණන් වහන්සේගේ ප්‍රථම ලංකාගමනයෙනි.

පූජාවලියේ සම්‍යක් ප්‍රතිපත්ති පූජා කථා

මහාවංශයට පසු මෑත භාගයේ ලියැවුණු පූජාවලිය ඒ ලංකාගමනය විස්තර කරන අයුරු විමසා බලමු.

තවද: සතර වනු ව බුදු වූ අප මහා ගෞතම බුදුරජාණන් වහන්සේ බුදු වූ නව වන මස උරුවේලා නම් දනව්වෙහි වැඩහිඳ මතු මාගේ ශාසනය මා අයාමෙහි නිර්මල කොට කොයි පිහිටා දෝ හෝයි බලා වදාරා මේ ශ්‍රී ලඞ්කාද්වීපය දැක ඒ දැන් යක්ෂයන්ට ම නිවාස වෙයි, දැන් ම මම ගොස් ඒ යක්ෂයන් ප්‍රලය කොට ශාසන ප්‍රතිෂ්ඨාවට ආධාර වන සේ අරක්ගන්මියි සිතා වදාරා දුරුතු මැදි පොහෝ දිනයෙහි ලක්දිවු වැඩ ශ්‍රී ලඞ්කාද්වීප නමැති ඒ පද්මයෙහි කර්ණිකාවක් බඳුවූ මණිභෙද නම් දනව්වෙහි ලඞ්කාඞ්ගනාව පලන් මුක්තාහාරයක් බඳු වූ මහා වාලුකා නම් ගඞ්ගාව සමීපයෙහි දිග තුන් යොදුන්, පුළුල යොදුන් පමණ ඇති මහා නාගවන නම් උද්‍යානයෙහි කඳවුරු බැඳ අතුරු නො දී සතුරුව හුන් මහා යක්ෂ කඳවුරට වැඩ ආකාශයෙහි සිට අහස පොළොව ගුගුරුවා යක්ෂයන් තැති ගන්වා පෙනී අපටත් තිලින් වැද හිඳිනා තරම් අවකාශයක් දෙවයි වදාළ සේක. එ වේලෙහි යක්ෂයෝ මේ උයන කුඩා හෙයින් සියුම් වෙස් මවා ගෙන ගැහැටි ගැහැටි වසම්හ, භවත්නි! තොපට කෙසේ අවකාශයක් දෙමෝ දැයි කීහ. එ වේලෙහි බුදුහු සියලඟ දුමවා දුම්කඳු හරනට පටන් ගත් සේක. එ වේලෙහි යක්ෂයෝ දුමින් පීඩා විඳ මොහු මහා ඍඬිවන්ත කෙනෙක, දැන්දක් දිලිහී ගියෝ නම් අප හැම දවා අළුමිටක් කරවා පියති, බිමක් අරුම්හයි මන්ත්‍රණය කොට ඔවුනොවුන් ඇඟ වැතිර සම්කඩකට බිම් හැර මහතාණෙනි! මේ අවකාශයෙහි වැඩහිඳුව, අපට අභය දානය දෙවයි යාච්ඤා කළාහ. ඉක්බිත්තෙන් බුදුහු සඟල සිවුර සතරපටින් අතුට පුර්වදිග් බලා වැඩහිඳ තෙජොකසින සමාපත්තියට සමවැද සතරදිගින් ගිනිකඳු සතරක් මවා යක්ෂයන් කරා මෙහෙයූ සේක. එ කෙණෙහි ගිනි ගුගුරා දිවත් දිවත් යක්ෂයෝ ගිනි භයින් වෙවුලා ආදි සම්කඩකට බිම් දීගත නුහුණුවෝ තුන් යොදුන් උද්‍යාන භූමිය බුදුන්ට ම අවකාශ කොට පිටතට දිවනදෑ, ගිනි ගුගුරා දිවන හෙයින් ලඞ්කාද්වීපය මුළුල්ලෙහි නො එක් පර්වත වන දුර්ගවලට වැද ගිය ගිය තැන්හි ම ගිනිකඳු ම දිවන හෙයින්, මේ සා මහත් ලඞ්කාද්වීපයෙහි අල්ලක් සා අභයස්ථානයකුත් නො ලදින් සියලු යක්ෂයෝ ම මුහුදු බත් වන්නට පටන් ගත්හ. එ වේලෙහි ස්වාමිදරුවෝ යක්ෂයන් කෙරෙහි අනුකම්පා ඇති ව යග්ගිරි දිවයින අධිෂ්ඨාන කොට ගෙන්වා යක්ෂයන් ඊට නංවා නිදුක් කොට දුරු කළ සේක.

මෙකී විස්තරයට අනුව සම්මා සම්බුදුරදුන්ගේ ප්‍රථම ලංකාගමනය සිදු වන කාලය වන විට ලක්දිව මනුෂ්‍ය වාසයක් නොවේ. යක්‍ෂයෝ මනුෂ්‍යයින් නොවන බව අපි දනිමු. එහෙත් දඹදිව විසූ යක්‍ෂයින් කෙරේ සහනශීලි ප්‍රතිපත්තියක් අනුගමනය කළ බුදුරදුන් ලක්දිව යක්‍ෂයන් කෙරේ වෙනස් ප්‍රතිපත්තියක් අනුගමනය කළේ මන්දැයි තේරුම් ගැනීමට අපි සමත් නොවෙමු. නොයෙක් ඇදහිළි හා විශ්වාසයන් ඇති වී නැති වී යන දඹදිව් තලයේ යක්‍ෂයන් වාසය කිරීම ගැටළුවක් නැතත් සාපේක්‍ෂව මහත් නොවූ ලංකාද්වීපයේ යක්‍ෂයින් විසීම මනුෂ්‍යයින්ට අපලයකැයි උන් වහන්සේ බුදු නුවණින් දකින්නට ඇත. හැරත් ඒ යකුන් ගිරි දිවයිනට පිටත් වී ගියේ අද ලංකාවේ 'පිස්සු යක්කු' ඕස්ට්‍රේලියාව බලා යන්නා සේ ත්‍රිවිධ බියෙන්^* බියපත්ව ගැහී ගැහී නොව බුදුරදුන්ට නමස්කාර කරමින් ස්වකීය දරුමල්ලන් සමග ප්‍රීතියෙන් යුතුව බව වංශකතා අපට කියයි.

සිංහල දීපවංශය

පහත ඡේදය උපුටා ගැනෙන්නේ උස්සාපිටිය සුධර්මාලංකාර පිරුවන් විද්‍යායතනයේ චන්ද්‍රදාස කහඳවආරච්චි මහතා විසින් පරිවර්තනය කරන ලද සිංහල දීපවංශයෙනි.

පිපාසිත වූ මුවන් ග්‍රීෂ්ම සමයෙහි ගඟට දිවෙන්නේ යම්සේද ඒ ආකාරයෙන් සියළු යක්‍ෂයෝ එකෙකුද ඉතිරි නොවන සේ සියල්ලෝම ගිරිදිවයිනට ගියාහුය. මෙසේ තථාගතයන් වහන්සේ ලක්දිව අමනුෂ්‍යයන්ගෙන් නිදහස් කළ සේක. තමන් බලාපොරොත්තු වූ අයුරින්ම දිවයිනක් ලැබූහයි එම යක්‍ෂයෝ ප්‍රීති ප්‍රමෝධයෙන් ඉපිල ගියාහුය. යහපත් දිවයිනක් ලැබුවාවූ ඔවුහු එයින් පසු කිසිවකට හෝ බිය නොවූහ. සතුටින් උත්සව පැවැත්වූ හ. ඒ පතළ මහා කරුණා ගුණයෙන් හෙබි තථාගතයන් වහන්සේ එම අවස්ථාවේ ඒ අමනුෂ්‍යයන් සුවපත් වූ බව දුටු සේක. ඒ දුටු තථාගතයාණෝ ඔවුන් තවත් සැපවත් කිරීම පිණිස මෙත් පිරිත වදාළහ. අනතුරුව තෙවරක් ලක්බිම පැදකුණු කොට අමනුෂ්‍යයන් දුරු කොට ලක්බිම ආරක්‍ෂා කළ සේක.

මහාවංශය ඇතුළු අපේ වංශකතා වලට අනුව මෙකී සිද්ධිය සිදු වන්නේ අද වැනි දුරුතු පොහෝ දිනයකයි. එහෙයින් මේ උතුම් ලංකාද්වීපයේ වර්තමාන ඉතිහාස කතාව ඇරඹෙන්නේ දුරුතු මාසයෙනි. එබැවින් සිංහලයාගේ අවුරුද්ද බක් මස නොවේයැයි බෑගිරි ගාන්නා වූ ගිහියෙක් හෝ පැවිද්දෙක් හෝ විසින් අවුරුද්ද සැමරීම උදෙසා වෙනත් දිනයක් යෝජනා කෙරෙත්නම් ඊට සුදුසුම දිනය සිංහල දුරුත්ත (දුරුතු මස) ආරම්භ වන දිනය වන දුරුතු පුර පෑළවිය නම් තිථිය වේ. නොඑසේ වී නම් ඊට සුදුසු අනෙක් දිනය සම්මාසම්බුදුරදුන් විසින් ලක්දිව මිනිස් වාසයක් බවට පත් කිරීම පිණිස මෙරට වැඩම කර සම්බුද්ධ පාදස්පර්ශයෙන් පරිශුද්ධ පූජාභූමියක් බවට පත් කළා වූ දුරුතු පුර පසළොස්වක දිනය වේ.

මෙසේ බුදුරදුන් විසින් බුද්ධත්වයෙන් ප්‍රථම වර්ෂයේම ලක්දිව අමනුෂ්‍ය යකුන්ගෙන් තොර කළ බැවින් ඊට පන්සාලිස් වසරකට පසු බුදුරදුන් පිරිනිවන්නා වූ දිනයේ ලක්දිව ගොඩ බසින විජය තෙමේ හමුවට පැමිණෙන්නී කුවේණිය මහාවංශය කියනායුරු අමනුෂ්‍ය යක්‍ෂණියක් වීම නම් අභව්‍යයි. කුවේණිය පමණක් නොව විජයයා විසින් කඩු ගා දැමුණු සිරසවත්ථුපුරයේ මගුල් සැණකෙළි කෙළි සියලු යකුන් සහ ඒ වරිග සංහාරයෙන් දිවි ගලවාගෙන වල් වැදුණු සියලු යක්කු අමනුෂ්‍යයන් නොව මනුෂ්‍යයන් බවයි පිළිගත හැකි සත්‍යය. උන් අමනුෂ්‍ය යකුන් වී නම් විජයයා තබා සිංහබාහු පැමිණියත් යකුන් කඩු ගා දැමීම කළ හැකි දෙයක් නොවේ. අමනුෂ්‍ය ගණයේ ගැනෙන යක්‍ෂයින් වනාහි චාතුර්මහාරාජික දෙව් ලොව රජකරන බුදුබණ අසා සෝවාන් බවට පැමිණි වෛශ්‍රවණ නම් වරම් රජ තුමාගේ සේනාවෝය. එහෙයින් යක්‍ෂයින් යනු කුම්භාණ්ඩ, නාග, ගාන්ධර්ව වැනි තවත් එක්තරා දේව විශේෂයකි. දෙවියන් කඩු ගෑම මනුෂ්‍යයෙක් වූ විජයයා විසින් කළා යැයි කීම මහාවංශය කීවත් පිළිගැනීම නොහොබී. එහෙත් මහාවංශය යනු ප්‍රබන්ධයක්ම නොවේ. එසේනම් සිදු විය හැකි එකම දේ කුවේණිය සහ ඇගේ වරිගය එකල විසූ මනුෂ්‍ය වර්ගයක් වීමයි. යකුන් ගැන කතා අනුරාධපුර යුගයෙන් අවසන් නොවේ. අපේ ඉතිහාසය පුරාම යක්කු නොයෙක් අයුරින් පෙනී සිටියහ - අදත් නොසිටින බව කිව හැකිද?

---

අනුරාධපුරය, මන්නාරම සහ වව්නියා පෙදෙස් වල මෙකී යකුන්ගෙන් පැවතෙන්නේ යැයි සිතිය හැකි ජන කණ්ඩායම් අදත් සිටිති. සමහරු සිංහල ය. සියවස් කිහිපයක දෙමළකරණය සහ දශක කිහිපයක ත්‍රස්තවාදය හේතුවෙන් සමහරු දෙමළ වන්නට ඇත. විදෙස් රාජ්‍ය ආධාර ලබන නොරාජ්‍ය සංවිධාන විසින් සිරිමා-ශාස්ත්‍රී ගිවිසුම යටතේ ඉන්දියාවට පටවා යැවීමට සිටි දෙමළ වාලුන් බුරුතු පිටින් ගෙන ගොස් උතුරේ පාරම්පරික සිංහල වාසභූමි මත පදිංචි කළ බව ඉතිහාසයට එක් වූ කාරණයකි. පසුකාලීනව පිරබාහරන් නම් ත්‍රස්තවාදී නායකයා යටතේ ඉන්දියාවේවත් නැති ඊනියා නිජභූමියක් ලබා ගැනීමට ගොස් වෙඩි කෑවේ මේ ජනයාගේ ඊළඟ පරම්පරාවේ තරුණයන්ය.

බස්නාහිර පළාතෙන් ගොස් උතුරු පළාතේ මහඇමති වී සිටින විශ්‍රාමික නඩුකාර තුමා මේ රැවටිල්ලට හසු වූ ජනයාගේ සත්‍ය ඉතිහාසය සියලු දෙනාගේ දැන ගැනීම උදෙසා ලියා තබන්නේ නම් ඒ ජාතික සේවයකි. එසේ කිරීමෙන් මේ ජනයාගේ නව පරම්පරාව විදෙස් රටවල සිට මේ රටවල රූකඩ නටවන ඩයස්-පොරවල් විසින් කෙරෙන රැවටිල්ල ගැන දැනගෙන ඊට නොරැවටී සිටීමට නුවණක් ලබනවා ඇත. එය එතරම් අපහසු කාර්යයක් නොවන්නේ ලක්දිව අද සිටින දෙමළ ජනයාගේ (සහ මුස්ලිම් ජනයාගේ) ඉතිහාසය 1505 න් එහාට කිසි සේත් ගමන් නොකරන බැවිණි. එසේ නොකර පුලවරයා කළ ලෙස ඓතිහාසික සාධක සමග සංගත නොවන ගජබින්නාලංකාරයක් ලිවීම ඔහුගේ අභිප්‍රාය නම් ඔහුට තාවකාලිකව ඩයස්-පොරවල්ගේ වීරයා බවට පත් විය හැකිය. එහෙත් එමගින් ඔහු අර අසරණ දෙමළ තරුණයන් තුල රෝපණය කරන අවිශ්වාසයේ සහ වෛරයේ බීජය දළු ලා වැඩෙන දිනක ත්‍රස්තවාදීන් "අපේ කොල්ලන්" කියා හුරතල් කළ අමිර්තලිංගම් සමග එක ලෝදිය හැලියේ පැසීම පිණිස අපායට යෑමට ටිකැට් එක අර තරුණයෙක් විසින් ගේ දොරකඩටම ගෙනැත් දෙනු ඇත.

සිංහලයේ ඉතිහාසය නැවත ලිවීමට, අපේ ඉතිහාසය ඇරඹෙන්නේ විජයයාගෙන් නොවැ රාවණයාගෙන්යැ යි කීමට, කුවේණිය ඇතුළු යක්කු දෙමළ යැ යි කීමට, සිංහලයා යකුන්ගෙන් පවතෙන්නේයැ - යක්කුනම් නොදියුණු ගෝත්‍රිකයින්යැ - දියුණු මනුෂ්‍යයෝ නම් දෙමළුයැ - රජරට රජ කළෝ දෙමළුයැ යි කීමට, බුදුන් උපන් දඹදිව නම් මේ ලංකාද්වීපයයැ යි කීමට උත්සුක වන්නා වූ ගිහියන් පැවිද්දන් සහ සකලවිධ මිත්‍යා දෘෂ්ඨිකයින් විසින් සිහියට ගත යුතු දෙයක් තිබේ. ඉතිහාසය වනාහි ජයග්‍රාහකයාගේ අයිතියයි. ඉතිහාසය ලියන්නේ ජයග්‍රාහකයාය. පරාජිතයාට කළ හැක්කේ එය පිළිගැනීම පමණි. අපි එකාවන්ව දෙමළ ත්‍රස්තවාදය පැරදුවෙමු. දෙමළ ත්‍රස්තවාදය සමග සිටි අදත් සිටින තක්කඩින්ට අපේ ඉතිහාසය ගැන ආඩපාලි කීමේ අයිතියක් නැත.

අද ඩයස්-පොරවල් සමග එකතු වී කෙරෙන රාජ්‍යතාන්ත්‍රික ආක්‍රමණය අපේ රට හමුවේ ඇත. මෙය පරාජය වීනම් ඉතිහාසය ලිවීමේ අපේ අයිතිය අහිමි වුණා වේ. එහෙත් අමතක නොකළ යුතු එක් දෙයක් වේ. ලක්දිව සිංහලයින්ගේ නිජ භුමියයි. වෙන කිසිවෙක් තමන්ගේ නිජබිම මෙහි ඇතැයි කියයිනම් ඔහු වැද්දෙකි - නැතිනම් ත්‍රස්තවාදියෙකි. වැද්දාටත් ත්‍රස්තවාදියාටත් එක ලෙස සළකන රටවල් ලෝකයේ ඇත්තේ නැත.

සිංහල ඉතිහාසයේ මෙවැනි ආක්‍රමණ ඉදිරියේ පරාජයයන් සටහන් වී ඇත. එහෙත් අපට කිසිදා නිජ බිම අහිමි වී නැත. අපේ සමහරු රාජ්‍යතාන්ත්‍රිකව ගොබ්බයින් සේ හැසිරෙන්නේ මේ නිසා යැයි සිතමි. නීති ක්‍ෂේත්‍රයේ පරිචයක් සහිත දක්‍ෂ සිංහලයින් ඉදිරියේදී වැඩි වැඩියෙන් අවශ්‍ය වනු ඇත. අපේ සැබෑ ඉතිහාසය දැන ගැනීම මේ කාර්යය පරිපූර්ණ කර ගැනීමට අත්‍යවශ්‍ය අංගයකි. අපේ ඉතිහාසය ගැන දෙතිස් කතා විසින් ඉදිරිපත් කෙරෙන කෙටි සටහන් මෙකී ව්‍යායාමයට මද හෝ වහලක් වේවා !

දෙතිස් කතා වෙනුවෙන් නව වසරේ කකියන ලෙයින් සහ සැලෙන හදින් සටහන් කෙරෙන අවුරුදු ප්‍රාර්ථනය එයයි.
෴

සටහන:
* බෝට්ටුවෙන් ඕස්ට්‍රේලියාව බලා යන්නා වූ පිස්සු යක්කු තුල ඇති වන ත්‍රිවිධ බිය:

1. ලංකාවේ නාවික හමුදාව කෙරේ ඇති බිය.
2. සාගරයේ විය හැකි ආපදා පිලිබඳ බිය.
3. ඕස්ට්‍රේලියානු වෙරලාරක්ෂකයින් කෙරේ ඇති බිය.